Eluterius

Ik ben al bijna 15 jaar bevriend met Jasmine. We hebben samen veel meegemaakt; ze heeft me altijd UITERST gesteund, en aardig, en eerlijk gezegd een goede vriend. We kwamen dichter bij elkaar in een tijd dat veel van mijn meer jeugdige, giftige vriendschappen eindigden en ik besefte hoe een goede vriendschap eruit zag.

Ik hoop dat mijn bericht niet wordt verwijderd vanwege politieke inhoud, maar het is relevant. Ze is heel erg een 'sociaal activist'-type, en is er sinds 2016 nog hondsdol van geworden. Ik ben het met haar eens over deze onderwerpen, maar ik post het bijvoorbeeld niet op sociale media of duw het niet in het gezicht van mensen, tenzij het relevant is. Ze is wat je zou kunnen noemen "performatief" erover. Zoals het starten van enorme ruzies op sociale media, het posten van opruiende dingen terwijl je "vrienden" blijft met familieleden van het tegenovergestelde standpunt die NATUURLIJK commentaar gaan geven en problemen beginnen, wat dan een enorme ramp wordt... verkeerde manier, maar ik probeerde het los te laten.

Het probleem voor mij is echter dat ze getrouwd is met iemand die het tegenovergestelde is van haar wat betreft belangrijke politieke en sociale opvattingen. Ze is getrouwd met iemand van wie je zou kunnen zeggen dat hij een beetje een 'bro' is, denkt dat lezen voor 'meisjes' is, is absoluut anti-intellectueel, dit type persoon. Ik ben er persoonlijk getuige van geweest dat hij gruwelijke racistische opmerkingen gebruikte, hoewel hij het nu beperkt in haar buurt. Hij is ook nooit verlegen om tegen LGBTQIA-mensen in te gaan, hoewel mijn Jasmine hem altijd verontschuldigt door te zeggen: "hij is niet hatelijk, hij weet gewoon niet dat je die dingen niet mag zeggen."

Hun relatie is in de loop der jaren super raar geworden. Ze geeft eigenlijk toe dat ze hem 'tolereert', maar ze doet ook wat hij haar zegt, ondanks dat ze beweert een enorme feministe te zijn en dit telkens weer in je gezicht duwt. Ze geeft toe dat ze ervan uitgaat dat ze een gescheiden leven zullen leiden, maar geeft toe dat ze financieel afhankelijk van hem is, en dat ze niet echt fulltime werkt (en ook helemaal niet wil werken), dus ze tolereert het maar. Hij betaalt alles, ook al is ze meer dan in staat om een ​​fulltime baan te krijgen, ze wil gewoon niet...

De afgelopen jaren raakte ze echt geobsedeerd door zwanger worden. Ik begreep gewoon NIET waarom je een baby met deze persoon zou willen hebben. Ik zal omwille van de transparantie ook toegeven dat ik absoluut kinderloos ben, en ik begrijp niet waarom je in een situatie als deze een baby zou krijgen alleen maar om een ​​baby te krijgen. Ze geeft zelfs toe dat hij geen erg betrokken vader zal zijn. Ze heeft ook dingen gezegd alsof ze bang is dat hij hun toekomstige kinderen zal beïnvloeden om zoals hij en zijn familie te zijn, die even onwetend zijn en laster rondstrooien, walgelijke raciale taal gebruiken, enz.

Ze is zwanger en is er erg geobsedeerd door. Ze zei ook dat haar man zei dat het het beste zou zijn als ze helemaal zou stoppen met werken om 'fiscale redenen', dus ik moet naar haar luisteren om deze actie te rechtvaardigen, ook al druist het echt weer in tegen wat ik dacht te weten van haar als persoon. Een deel van de reden waarom we zoveel verbonden waren, is dat we allebei zeer ambitieuze mensen waren en zeer carrièregericht, dus om haar te horen besluiten haar carrière te beëindigen en volledig afhankelijk te worden van de echtgenoot die ze 'tolereert', brengt me echt in verwarring.

En ik ben zeker niet perfect of een heilige van sociale rechtvaardigheid, maar... haar acties zitten me duidelijk diep dwars, maar ze is een goede vriendin voor MIJ, maar hoe meer ik naar haar praat luister, de dingen die ze ter sprake brengt, hoe manier waarop ze de dingen accepteert waar ze tegen zegt te zijn, omdat ze op de een of andere manier "gemakkelijker" lijken... Ik weet niet eens hoe ik dit naar haar toe moet brengen, of hoe ik met haar moet praten, omdat ik kritiek heb op iemands echtgenoot of het gezinsleven is nooit gemakkelijk. En ze is zwanger, dus wat moet je nu eigenlijk doen? Ze heeft eigenlijk haar keuze gemaakt.

Ik weet niet hoe ik door deze vriendschap moet navigeren, of ik iets moet zeggen en hoe, of hoe ik moet uitleggen of ik afstand tussen ons houd. Ik voel me zo schuldig en verward, en veroordelend, maar ook extreem boos. Wat zou jij doen in deze situatie? Wat kan ik zelfs zeggen?

onzekere groetjes,
Betsy