Eluterius

Zomertijd, festivaltijd. Keuze zat in ons land, maar Jos en Silla hebben voor Graspop gekozen.
Silla wil naar eigen zeggen al jaren The Mötley Crews live zien. En Dave Leppards. En zeker ook die coverband van Iessie Diessie, zoals ze dat zelf allemaal uitspreekt.

Een spannende dag! En aangekomen in Dessel gaat het in groepjes richting festivalweide. Kaalgeschoren kerels en “langharig tuig” in zwarte kledij en jeansvestjes die door moederlief volgestikt zijn met band- en bikerpatches, lederen jassen, vrouwen met mowhawks en dan nog volgetatoeëerde armen. Talloze Lemmy-wannabes en booskijkende nozems.
(Hebben we alle stereotyperende vooroordelen gehad? Indien niet, laat het ons weten!)

Ergens in deze horde is er een oponthoud. Iets of iemand staat hier duidelijk de doorgang te blokkeren.
"'t Is toch nie waar he!" zegt Jos, wanneer hij ziet wat de versperring is. Een drietal personen, waarvan er één een groot kruis vast heeft, spreekt de passanten aan. Er wordt amper naar geluisterd en ze worden eerder uitgelachen dan aangehoord. Enkelen tonen een duivelsteken. Moet dit nu allemaal echt? Jos rolt met de ogen en schudt het hoofd. Hét signaal om degene die op een krukje staat, hier af te stappen en Jos aan te spreken. Jos is iemand van het principe “leven en laten leven” maar hier heeft hij ook weer niet echt zin in.

"Christus is gestorven voor al onze zonden en het eeuwige leven is voor iedereen weggelegd, als je Hem maar in je armen sluit." begint de jongeman zijn gesprek. Jos heeft hier geen boodschap aan. Hij zoekt naar een antwoord waarmee hij ook direct dit gesprek kan afsluiten, maar zo ver komt hij niet.
"En dankzij Jezus Christus krijgen we het eeuwige leven."
Jos kan snel antwoorden met “Ja okee, ieder het zijne, gij het uwe en ik het mijne!” maar de boodschap komt blijkbaar niet over. De jongeman blijft verdergaan met citaten en één van zijn kompanen reikt hem een pamfletje aan. Ondertussen hebben enkele grapjassen het krukje meegenomen. Jos begint het op zijn heupen te krijgen, en dat geduw en gepor van de colonne rockers achter en naast hen doet hier géén goed aan!
“Kerel ik wil me met mijn vlam hier gewoon een dag goed amuseren, nu we nog kunnen want...” maar opnieuw wordt hij onderbroken: “Wat houd je nu over aan Aardse pleziertjes? Tinnitus, een kater of een geslachtsziekte?”
"Met wat geluk alledrie!”" antwoordt Jos nogal bot. Wat 'n belachelijke vraag! De jongeman is verbouwereerd en doet dan maar alsof hij het grappig vindt. Voordat hij opnieuw wil beginnen praten haakt Silla Jos bij de arm en zetten ze enkele grote stappen vooruit. Opgelost.




Enkele weken nadat Pa en Ma hun faeces hebben laten onderzoeken, vallen er twee enveloppes in de bus. De ene is bestemd voor Ma, de andere voor Pa.
"Dat hadden ze ook wel in één enveloppe mogen steken" knort Ma, alsof ze plots milieubewust geworden is.
De brief van Ma is beknopt. Bij haar zijn er geen bijzonderheden gevonden. Bij Pa helaas wel. Zijn brief beslaat 2 A4-bladen en er staat nogal wat uitleg op afgedrukt. Ma ziet Pa's verward gezicht en zegt "Waddist Eddychouke? Stront aan de knikker?"
Eddy weet geen antwoord te geven. Een onzeker "Flor..." is alles wat hij kan zeggen.
Flor neemt de brief uit zijn handen en leest de vier volgedrukte pagina's. Maar ook zij raakt er niet wijs uit. Onderaan wordt wel iets gemeld als "Bespreek dit met uw arts" en dat lijkt hen wel een goei idee.

Wanneer Ma de telefoon vastpakt om de dokter te bellen komen Jos en Silla binnen. Giechelend. Zij zijn duidelijk enthousiast over iets. In de trolley die Silla achter zich aan sleept zitten enkele kleine zakjes chips en andere snoep.
Jos heeft een bak bier in de ene hand en een zak speelgoed in de andere. Pa en Ma begrijpen niet direct wat er aan de hand is en vice versa; Jos en Silla zien de bedrukte uitdrukking op hun gezicht.
"Oei", zegt Silla, "gijlie kijkt alsof ge in de broek gekakt hebt!"
"Ja, gij zit precies allebei goe in de shit!" vervolgt Jos. "Wat is't?"
"We hebben de uitslag van dat onderzoek... Allez ja, van toen gij mij geholpen hebt... op de wc, weet ge nog?" probeert Ma het een beetje te verbloemen.
"Ah van uwe stront?" vraagt Silla.
"Ja... datte... Bij mij is alles in orde maar bij Eddy is er iets gevonden. We snappen allen niet zo goed wat er precies gevonden is."

Silla ziet de twee brieven op tafel liggen, pakt die van Pa en leest alles wat er in te lezen staat.
"Ze hebben bloed in uwe kak gevonden" zegt ze.
"Watte?" vraagt Ma ongerust.
"DOEZEND KILO STRONT!!" vloekt Pa. Lang geleden dat hij deze krachtterm nog gebruikt heeft, maar hij lijkt dan ook fel geschrokken.
Silla probeert hem te kalmeren maar hij begint Flor af te snauwen: "Da komt door die gortige bloedworst die gij vorige week hebt klaargebraaien, ik heb nog gezegd dat er iets niet in orde was daarmee!"
"Euh Eddy, dat onderzoek is enkele weken terug al geweest. Die bloedworst van verleden week kan daar niks mee te maken hebben en het zal wel gewoon een poliepke zijn. Ga anders efkes langs bij de dokter."
Pa is niet direct gekalmeerd. Jos zegt: "En zet maar een ander gezicht op want Tuur en Fien zijn subiet hier."

Eddy is eerst ietwat verontwaardigd door de onverschilligheid van Jos. Maar Ma sust hem: "Dat gaat u misschien goed doen, als ge uw zinnen kunt verzetten met die twee bengels in huis. Ik zal de dokter rap efkes bellen, dan kunnen we vandaag misschien nog terecht."
Ma belt de dokter en gelukkig, later op de avond kunnen ze langsgaan.


Silla is begonnen met de trolley uit te laden. De zakjes chips en snoepgoed worden op het salontafeltje tentoongesteld. Jos legt wat speelgoed op de tweezit. De bak bier zou eigenlijk naar de kelder moeten, of tenminste naar de berging, maar voor Jos staat die goed waar hij staat (tussen de kast en de tafel, op de grond, in de weg).

Het is enkele uren later wanneer Ma en Pa zich klaarmaken om naar de dokter te gaan en wanneer op dat moment de deurbel gaat.
Jos gaat open doen. Daar staat Perre Loens, de postbode, met zijn vrouw Els. Achter hen, een beetje verlegen, staan Tuur en Fien, twee schatjes die zo veel schattigheid uitstralen dat je hen direct zou willen knuffelen.



“Perre, Els! Kom binnen!” zegt Jos. Perre en Els stappen naar binnen, hun twee kinderen volgen.
“We hebben wel niet zo veel tijd,” zegt Perre als ze in de woonkamer komen. “onze bus gaat over een half uur al vertrekken en we houden zelf het afscheid liever kort!”

Tuur en Fien staan onwennig om zich heen te kijken. Het kan natuurlijk zijn dat de typische Kneutersgeur die hier hangt, daar voor iets tussen zit.

“Jongens, wij kunnen gaan maar direct vertrekken. Braaf zijn he!” zegt Els. Ze geeft de kinderen nog een kus en draait zich om.
Perre knielt en geeft de twee nog een stevige knuffel en een kusje en zegt nog iets als “lofjoe”, waarna hij Els volgt.
Jos laat hen uit, wenst hen nog een goeie reis en zegt dat ze altijd mogen bellen.
De voordeur gaat dicht en Jos gaat weer naar de woonkamer. Daar staan de twee schatjes nog steeds naast elkaar. Verweesd. Met respectievelijk een tas van Pumba en een rugzakje van Paw Patrol is het een zodanig aandoenlijk tafereel dat Jos er week van wordt. Maar hij wil het goede voorbeeld volgen en zeker niet gaan huilen.
Op dat moment komt Pa nog even de woonkamer binnen om te zeggen: “Wij gaan ook vertrekken, naar de dokter, want misschien ga ik wel dood!”

Kleine Tuur schrikt en nu komen de emoties los. Hij begint te wenen en omdat 'grote broer' weent, begint Fien ook. Wat 't tranen! Silla probeert hen te troosten maar dat lukt niet. Ocharme!
Dan komt Knuffke uit zijn mand, springt op de zetel en gaat zitten, met één opgetrokken voorpoot. Met de neus in de lucht begint hij te janken, zoals hij dat ook doet als er opera op TV is. Drie jankers in één woonkamer? “Oh my gaaahd” zou Patricia gezegd hebben als ze hier was.

Fien heeft Knuffke als eerste in de gaten. Ze stopt met huilen en kijkt verwonderd naar Knuffke. Ze vindt het grappig en er komt een lachje door de tranen heen. Ook Tuur is gestopt met wenen. Knuffke heeft begrepen dat hij nog de enige is die zit te janken. Hij wordt stil, kijkt naar de kinderen en zet zijn opgetrokken pootje neer. Dan begint hij te kwispelen en springt van de zetel af om te gaan kennismaken met de twee. Het ijs lijkt gebroken. Wanneer Silla naar de snoep en chips wijst, komen ze elk een zakje pakken en beginnen ze ook met het speelgoed te spelen.
Jos pakt twee flesjes uit de bak, trekt ze open en geeft één aan Silla. Gemoedelijk laat hij zich in de zetel ploffen en neemt een flinke slok. Tuur en Fien staan onbekommerd aan het salontafeltje met het speelgoed te spelen en Knuffke ligt vlakbij hen op de grond te maffen.

Even later komen Pa en Ma thuis. Pa heeft, zoals Silla vermoedde, een poliep op de darm. Niks ernstigs. Een half dagje ziekenhuis, knip knap knop en klaar. Pa heeft ondanks de sussende uitleg van Silla een humeurtje gekregen. Hij loopt wat te ijsberen en de nukken.
Zijn vast citaat "Govverdoeme, wa's da nu wejal allemaal" passeert als hij de snoep en het speelgoed ziet. Door zijn geknoter heeft hij geen oog voor de bak bier die daar staat. Hij loopt er tegenaan, struikelt en kan zich nog maar net rechthouden aan de zetel.
“DOEZEND KILO STRONT!!” vloekt hij, voor de tweede keer vandaag. Tuur, die aan het salontafeltje met speelgoed bezig is, kijkt op en begint te lachen. De struikelpartij en vooral de ongebruikelijke krachtterm van Pa werkt op de lachspieren. Het was dan ook een clownesk vertoon. En omdat Tuur lacht, begint ook Fien te lachen.
Nu Pa de twee kinderen hoort lachen bedaart hij. Tuur is nog steeds aan het lachen en duwt een pas geopend zakje chips van tafel af, waarna hij Pa's krachtterm herhaalt: “Duzend kilo stront! Hihihihi!!”
Fien volgt snel zijn voorbeeld, al heeft ze iets meer moeite om de krachtterm uit te spreken. Hoewel het allemaal niet ethisch is en zelfs ongepast dat kinderen zoiets leren, wordt er goed mee gelachen. Maar ja, tact en fatsoen zijn bij de Kneutersen meestal afwezig.
Wat gaat dat geven als Anthony en Patricia thuiskomen?

Omdat de kinderen ook moeten kunnen slapen, worden het veldbedje en de kussens van de salon van de zolderkamer gehaald. Het veldbedje wordt op Anthony's kamer gezet. Hier mag Tuur slapen. Een dekenovertrek wat Anthony ooit gekregen heeft, met daarop een wulpse blondine in Evakostuum wordt erop gelegd. “Het manneke mag geen kou krijgen!” zegt Ma.
Ondertussen heeft Silla met de kussens een noodbedje gemaakt op Patricia's kamer. Voor Fien. Wanneer er voor dit bedje een dekenovertrek gezocht moet worden, denkt Silla aan die zak baby-uitzet die ze van Graspop hadden meegebracht. Een compleet bedset van één of andere Griekse band. Bedoeld voor wanneer de kleine er is. Maar nu dus voor Fien.
“Is dat de Paus?” vraagt Ma, wanneer ze naar de opdruk wijst.
“Ik denk het”, zegt Silla.
Ma fronst de wenkbrauwen en de mond, pakt de deken en vouwt ze dubbel, zodat de opdruk binnenin zit.
“We gaan dat kind geen rare dingen leren die we dan ook nog eens moeten uitleggen,” claimt Ma, “en dubbelgevouwen is het ook warmer.”



De dag loopt op zijn einde en het wordt tijd om te gaan slapen. Maar zowel Anthony als Patricia zijn nog niet thuis geweest.

Rond 23u komt Anthony thuis. Hij gaat direct naar zijn kamer. Het licht is er al weken kapot, dus hij moet zich in het donker omkleden. Hij heeft niet eens gezien dat er een gast op zijn kamer ligt.
“Welke dag is het vandaag? Wanneer heb ik een andere onderbroek aangedaan?” vraagt hij zichzelf af. Om zich te bevrijden van de twijfels gaat hij dan maar een verse onderbroek aandoen. Op de tast neemt hij eentje uit zijn kast. Hij gaat op het bed zitten en trekt zijn slip uit, trekt de andere aan en smijt de gedragen slip achteloos door de kamer. Ze landt maar nét naast het kussen van Tuur, die niks merkt.
Tanden poetsen en dergelijke, dat hoeft nu niet, dus Anthony legt zich in bed en stopt zich toe. Enkele minuten later valt hij reeds in slaap.

Het is 2 uur in de nacht voorbij wanneer Patricia thuiskomt. Met Kenny. Vooral Patricia heeft de alcohol rijkelijk laten vloeien. Kenny kan niet zo goed tegen drank en heeft het bij fruitsap gehouden.

Wanneer Patricia de trap op wil gaan vraagt hij “Zoudt ge niet eerst eens naar de wc gaan?”
“Jawel”, zegt Patricia en ze gaat verder de trap op. Naar haar kamer.
Kenny volgt dan maar. Ook zij zien het noodbedje van Fien niet, omdat dat net achter het bed opgesteld is.
Patricia laat zich op bed vallen. Zelf de kleren uittrekken gaat niet meer lukken in deze benevelde toestand, dus Kenny begint dan maar met haar schoenen uit te trekken. Patricia lacht kort, gevolgd door een knorgeluid wat naadloos overgaat in gesnurk. Met alle moeite van de wereld slaagt Kenny erin om haar broek en blouse uit te trekken en haar benen op bed te leggen. Ze ligt dan wel krom en scheef, maar ze ligt en dat is wat telt.
Kenny stapt naar de andere kant van het bed en struikelt bijna over het noodbedje van Fien.
“Huh? Hier ligt een kind te slapen!?” zegt hij. “Jaaahhh” zucht Patricia.
Verder vragen stellen gaat geen nut hebben, weet Kenny. Dus hij wroet zich tussen de twee bedden door, ontkleedt zich tot op zijn ondergoed en kruipt in bed. Patricia ligt echter zo scheef dat hij amper plaats heeft.
“Patries kan je wat opschuiven?” fluistert hij.
“Nee ik lig goed zo.” antwoordt Patricia, waarna er geen klank meer volgt.
Met een halve persoonsbreedte plaats probeert Kenny dan maar de slaap te vinden wat uiteindelijk ook lukt.


De rust is eindelijk gekomen en iedereen slaapt... Behalve Silla!
Zij heeft beide handen op de onderbuik en zit met een uiterst ongemakkelijk gevoel!
Het zal toch niet waar zijn zeker!?