Eluterius

Anthony verslikt zich en Silla wordt bleek. "Wa bedoelt ge?" vraagt ze.
"Awel ja, die casserole is toch nog niet leeg? Anthony wil ook graag bonen hebben!"
"Ah, okee ja..."

Silla is opgelucht. Maar Jos wordt serieus en zegt "Of dacht ge misschien dat ik het over iets anders had?"
Jos leunt zelfzeker naar achteren en kijkt met half dichtgeknepen ogen naar Silla, terwijl hij zijn vingertoppen op tafel laat roffelen.
"Ik weet niet wat ge bedoelt" mompelt Silla. Maar ze weet het natuurlijk wel en Jos weet het ook.
Hoe komt het dat Jos dat weet? Anthony heeft het voorval enkel aan Erich gemeld. Achja... Erich...

Het blijft akelig stil. Silla weet niet wat ze moet antwoorden. Anthony nog minder. En die boze uitdrukking op het gezicht van Jos is iets wat men zelden ziet! De laatste keer dat hij deze boze uitdrukking op zijn gezicht had, was toen hij... euhm... héél erg boos was om iets!
Deze situatie is bijna ondraaglijk. De hele familie zit aan tafel en iedereen is getuige van deze strubbelingen.
Maar dan begint Jos te lachen. "Hahahaha!! Gij! Met onzen Anthony dan nog wel! Hahahaha!!"
Vervolgens draait hij zich naar Anthony en met een veel te harde schouderklop vraagt hij "En was het lekker Anthony? Hahahaha!"

Anthony weet zich geen houding aan te nemen. En iedereen zit met dezelfde vraag: wat is er in grotsnaam gebeurd?
Jos ziet dat hij duidelijkheid moet scheppen en zegt proestend: "Silla heeft met Anthony gekongtutst... getungkots... getongkust! Hahahahaha!!!!"
"Oh mine god" zegt Patricia.
Jos lacht luid. Pa lacht ook en Ma begint ook te giechelen. Anthony voelt zich ongemakkelijk.

"Ja Anthonieken zeg het eens, wàs het lekker?" vraagt Ma.
"Nee want ik proefde Jos!" zegt Anthony.
Jos schatert, slaat met de platte hand op tafel en antwoordt nog iets maar dit is onverstaanbaar omdat er nog eten in zijn mond zit. Er vliegen stukjes aardappel en vlees over tafel en er komt een brokje op Patricia's trui terecht.
"Goh, krijg ik dit van u of wa...?" zegt ze, terwijl ze het half gekauwde brokje vastneemt en op tafel legt.
De andere brokken, die op de grond gevallen zijn, worden door Knuffke opgelikt.

Als het lachen mindert vraagt Ma aan Silla: "Hoe komt ge er toch bij van onzen Anthony te kussen?"
"Ik weet het niet, ik denk dat het de hormomen zijn!" antwoordt Silla.
Jos kucht en fronst de wenkbrauwen. Hij kijkt naar Silla en schudt subtiel het hoofd alsof ze iets zegt wat ze nog niet mag zeggen.
Maar het wordt héél stil nu aan tafel.
"Hebt ge raak geschoten Jos?" vraagt Pa.
"Hoe, zijt gij zwanger?" vraagt Patricia.
"Ik niet. Zij." antwoordt Jos. "Maar we gingen dat nog vertellen!"
"Oooh! En is dat dan ook van u of wat?" vraagt Kenny blij, aan Anthony.
"Gôh Kenny!!!" roept Patricia geïrriteerd.
"Seg zó wanhopig ben ik ook weer niet he!" roept Anthony.
"Ooh ik word oma!" zegt Ma geëmotioneerd.

Er gaat dus een Kneutersje bij komen. Maar hoe gaan Jos en Silla het ouderschap combineren met hun nog in de startblokken staande zaakje voor graafwerken?
Iets zegt ons dat het ene, het andere danig in de weg gaat staan...



Anthony heeft in de woonkamer een vlag van de Rode Duivels aan het raam gehangen. Een driekleur waar een bal doorheen getrapt wordt. Maar, zoals dat zovelen doen, heeft hij de vlag in de verkeerde richting opgehangen. Van binnenuit is het inderdaad zwart-geel-rood, maar van buitenaf gezien, en waar je dat uiteindelijk ook voor doet, is het rood-geel-zwart en staat er MUIӘ⅃Ǝꓭ te lezen.
Erich komt op bezoek en maakt er een opmerking over. Maar Anthony raakt geprikkeld.
Druk gebarend en overdreven duidelijk wijzend zegt hij: "Die vlag hangt goed zo! De volgorde is ZWART-GEEL-ROOD! En kijk: ZWART-GEEL-ROOD!!"
"Van de buitenkant ziet iedereen rood, geel, zwart en staat er MUIӘ⅃Ǝꓭ", antwoordt Erich.
"Ik sta toch nie buiten ofwel!? En trouwens, als ik de vlag andersom hang, dan vliegt die bal daar ook in de verkeerde richting door he snul!"
Erich laat het hier dan maar bij. Anthony snapt het niet en dat is ook niet zo erg.



We zijn weer enkele weken verder. De Rode Duivels zijn uitgeschakeld op het EK, dus de versieringen mogen weer opgeruimd worden. Ook op de Praktico.
Erich en Frankie zijn hiermee bezig. Patrick, de baas, is er nog niet. Dit is niet zijn gewoonte want meestal is hij er als eerste om te kunnen controleren of iedereen wel netjes op tijd begint en dat er niet te veel "geouwehoerd" wordt. Het gaat de laatste tijd ook niet zo heel goed met Patrick. Men kan er geen vinger op leggen, maar er scheelt iets. Hij was al een enorm vervelend persoon, maar dat is enkel nog erger geworden.

Erich en Frankie zijn met de laatste vlaggen bezig en Erich heeft er eentje als een bandana rond zijn hoofd gebonden. Terwijl hij op de ladder balanceert zingt hij een onverstaanbaar gejengel wat uit een andere cultuur lijkt te komen. Frankie heeft er lol in.
Plots beweegt de ladder en Erich moet zijn evenwicht zoeken om niet te vallen! Hij kijkt naar beneden en daar staat Patrick. Hij heeft de ladder vast en kijkt, zoals meestal, enorm kwaad.
"Erik!" roept hij, terwijl hij driftig naar de grond wijst.
Erich rolt met de ogen en gaat naar beneden. Voordat hij goed en wel op de begane grond staat begint Patrick uit te vliegen: "Da's de derde keer deze week dat ik zie dat ge weer niks aan het doen zijt!"
Erich zit niet snel verlegen om een gevat antwoord en zegt: "En waarom hebt ge er dan de eerste keer niks van gezegd? En daarbij, gij waart te laat vandaag". Hierbij tikt hij met de wijsvinger op zijn pols.

Patrick schiet in de verdediging. Hij gaat in zijn kenmerkende houding staan (met de immer gebalde vuisten) en snauwt: "Als ge 't precies moet weten, ik ben van de trap gevallen. Daardoor ben ik later!"
"Als ge van de trap valt zijt ge sneller beneden en dus zoudt ge net éérder hier moeten zijn. Maar ja, het was ook weer de schuld van de trap zeker?"
Met dezelfde beweging als van een fotomodel dat haar lange haren over de schouders gooit schudt Erich met zijn hoofd en herschikt hij de vlag die half op zijn schouder en half op zijn rug hangt. Hij neemt het stapeltje vlaggetjes en opblaasdrietanden en gaat ermee naar de berging, vrolijk zingend: "Always look on the bright side of life".

Even later komt Patrick aan de kassa's. Hij heeft een schriftje vast en gaat bij kassa 1, waar ook de klantenbalie is, in de paperassen zitten wroeten. Er zou iets niet kloppen met de voorjaarstelling. Het halfjaarlijkse inventaris, zoals men dat noemt. Hij opent de deurtjes van de kasten onder de balie en neemt er drie dikke ringmappen uit. Deze smijt hij op de balie neer. Op de bovenste ringmap kleeft een vrolijke smiley. Deze peutert hij eraf terwijl hij iets als "kinderachtige mensen" mompelt.
Hij opent de map en bladert en vergelijkt dit met lijstjes en gegevens die hij in het schrift heeft genoteerd. Hij schudt het hoofd en begint in zichzelf dingen te mompelen als "Ziedewel dat het weeral niet klopt... elk jaar hetzelfde godverdoeme". De ene ringmap wordt dichtgeklapt en terug in de kast gesmeten. Door de slag schieten de ringen open en vliegt er een stapeltje mapjes uit. Patrick bukt zich om deze terug in de ringmap te steken. Hij is overduidelijk niet happy. De pijn in zijn bekken, of waar dan ook, veroorzaakt door zijn val van de trap, doen zijn humeur ook geen deugd.

Dan komt er een koppel binnen. De man loopt enkele meters voor zijn vrouw. Hij draagt typische kluskledij. De vrouw is netjes gekleed. Ze draagt schoenen met een hoge hak. Ze stapt kordaat achter haar man aan. Dit maakt uiteraard geluid.
Patrick krijgt het op zijn zenuwen van het geluid. Hij veert recht en snauwt, opnieuw met gebalde vuisten: "SEG MOET DAT ECHT ZO, DAT GESTAMP!!?"
De vrouw is geschrokken. Patrick laat de ringmappen en zijn schrift liggen en mankt weg. Zich verontschuldigen bij de vrouw hoeft blijkbaar niet. Dat doet Tine, het kassameisje dan maar in zijn plaats.

Een uurtje later, tijdens een rustig moment, is Erich naar de kassa gekomen om er wat met Tine te babbelen. En daar is Patrick plots weer. Vanuit het niets duikt hij op. En hij heeft het weer op Erich gemunt.
"Erik!! Nu moet ge mij toch eens uitleggen waarom die kast daar altijd open staat en waarom die klasseurs daar altijd liggen!!"
Erich wil zich verdedigen maar krijgt de kans niet. "DIE KAST MOET DICHT!!" sneert Patrick.
"Ah, dat is zoals uw bakkes dan", antwoordt Erich rustig.
Patrick komt bijna neus tegen neus staan bij Erich en zegt: "De hele dag staan koffie zuipen, dingen vernielen, uw naam komt telkens ter sprake en het is al-tijd-wel-iéts-met-Erik! Weet ge wat IK denk? Dat ge misschien al beter eens gaat rondkijken voor iets anders! Dàt denk ik!"
Erich wappert met zijn hand voor zijn neus en antwoordt: "Och jongen toch, John Denver, stap in uwe mottige kwatschkwai en ga line-dansen, koeienvanger!"

Patrick slaat tilt. Wordt zijn trots, zijn zopas aangeschafte SUV, waar hij zo verliefd op is (hij is zelfs verliefd op de naam) in het belachelijke getrokken?
En hoe weet Erich dat Patrick fan is van Country & Western en alles wat daar bij hoort?
Patrick geeft geen antwoord meer maar gaat naar zijn kantoortje, neemt zijn tas en gaat zonder iemand iets te zeggen naar buiten. Hij stapt in zijn "mottige kwatschkwai" en rijdt kwaad weg.

Erich kijkt naar Tine en haalt zijn schouders op. Tine zegt: "Goed gedaan. Die kerel heeft gewoon een pik op u!"
Erich glundert en geeft een imitatie ten berde. Althans, hij beeldt uit hoe hij zich Patrick in zijn vrije tijd voorstelt: hij plaatst zijn handen rond zijn denkbeeldige riem, aan een veel te grote en eveneens denkbeeldige gesp en gaat met o-benen en uitelkaar wijzende voeten staan.

Met een zwaar overdreven Amerikaans accent en een opgetrokken lip zegt hij "Haaaawdie. Maai neejm is Pètwick. I am a real cow-boy!"
Tine lacht en Erich gaat verder, wijzend op zijn kleding: "I draagh puntbott'n, a jeans brook, a geroot'n himd, nen sackdook around mijnen neck en nen hood up mijnen kop!"
Hierbij trekt hij zijn denkbeeldige cowboyhoed goed en haalt hij de eveneens denkbeeldige sigarettenpeuk uit zijn mond om ze dan op de grond te gooien en uit te trappen met zijn denkbeeldige puntlaars.
Vervolgens zingt hij een overbekend instrumentaal countrynummer en voert er een idioot dansje bij uit. Tussendoor dabt hij aan zijn achterste, want dat is ook iets waar Patrick voor bekend staat.



Hij mixt er zelfs stukjes van de Kozachok tussen en dat hoort daar eigenlijk helemaal niet bij, maar het is hi-la-risch! Tine staat krom van het lachen!
Dan zegt hij, terwijl hij met een denkbeeldige lasso zwaait: "Naauw if ye ekshkjooeewz me, I have some coooooows ta caaatchhh".
Hij geeft een vettige knipoog, duwt met de wijsvinger zijn gefantaseerde cowboyhoed omhoog, dabt nog eens goed aan zijn kont en gaat dan weer aan het werk.

Ondertussen verspreidt het nieuws dat Jos papa gaat worden zich als een hardnekkig virus.
Jos heeft een dag verlof. Tijdens de middagpauze komt zijn toekomstig vaderschap ter sprake.
"Gij gaat dus nonkel worden!" zegt Erich tegen Anthony.
Hilde, de poetsvrouw, mengt zich in het gesprek.
"Seg, zou Jos mastroeweren als zijn vrouw in het ziekenhuis ligt?" grapt ze.
"Wa zegt ge?"
"Zou Jos MAS-TROE-WE-REN als zijn vrouw in het ziekenhuis ligt?" vraagt ze opnieuw.
"Wat is dat?"
"Och gij weet goed wat dat is!"
Anthony weet inderdaad goed wat ze bedoelt. Maar hij houdt zich dom. Ze moet dat woord dan ook maar juist uitspreken.
"Bedoelt ge menstruëren? Dat doen mannen toch niet?" pikt Erich in.
"Och!!"

Anthony wil nog antwoorden dat hij vanavond wel eens aan Jos zou vragen of hij dat gaat doen als Silla in het ziekenhuis ligt en dat Hilde dat wil weten, maar dan staat plots Chantal, de secretaresse, in de refter.
Ze heeft een uiterst serieuze blik op het gezicht. Wat zou er gaande zijn?
En zenuwachtig zegt ze: "Mannen, luister efkes, de vrouw van Patrick heeft gebeld. Er is iets ernstigs aan de hand..."

Wat nu weer!?