Eluterius

Enkele weken nadat de controleurs de stand van zaken waren komen optekenen ten huize Kneuters, begon Jos zich raar te gedragen. In plaats van in de week-ends bij Pa en Ma te blijven en naar saaie troep op TV te kijken, ging hij uit. Meestal kwam hij dan pas 's anderendaags tegen de middag terug thuis, at wat er nog te vinden was en ging zijn roes uitslapen. De weinige momenten dat hij nog thuis was, liep hij vrolijk te neuriën, en als men dan vroeg wat er was, haalde hij doodleuk zijn schouders op. "Who knows!" zei hij dan.

Maar op 'n avond, wanneer Ma Florentine weer naar de TV-soaps aan't kijken is, Patricia op de chat haar sekseleven uit de doeken doet, Pa Eddy de reclamefolders sorteert (in twee stapels verdelen) en Anthony zich amuseert met de GameBoy, breekt hij het stilzwijgen.

"Luistert es efkes allemoal" glundert hij, "Ik hem belangrijk nieuws!"
"Wa dan?" zegt Patricia.
"Ge zijt homo" gokt Pa.
Jos schudt het hoofd.
"Ge hebt nen bak Duvel gewonnen" probeert Ma.
"Nieje nieje nieje, da is't ni" zegt Jos.
"Mor wa is't dan?" vraagt Anthony.
Jos ademt eens diep in, en met fonkelende ogen en een brede smile verkondigt hij: "Ik zen van't straat af!"

Ma is volledig gedesillusioneerd en antwoordt: "Jaa da zien wij ook wel da ge niet op de straat zit, ge zit binnen! Proficiat jong!"
Jos is evenwel niet uit zijn goed humeur geslagen en verklaart: "Ik zen verliefd! Ik hem 'n lief gevonden!"

Wie had dat gedacht! Jos, inmiddels bijna 29, nog een liefje vinden! "Hebt ge al ne foto?" vraagt Pa.
"Nieje nog nie, mor...."
"Moete'r ene kopen?" grapt Anthony, zijn moppen zijn nog steeds zo kinderlijk als 10 jaar geleden, maar dit geheel terzijde.

Jos gaat verder: "Nieje, ik hem geen foto, mor ze komt straks langs!"
"Oei shit!" roept Ma, "dan moet ik nog gaan opruimen!"

Ze vliegt recht, schopt de pantoffels van Pa onder de zetel, hangt de gordijnen 'recht' en legt de twee stapels reclamefolders (die Eddy daarnet gesorteerd had) terug op elkaar, grist de 8 Duvel-kroonkurken van het salontafeltje af en gooit ze achter de TV.

"Hoe heet ze?" vraagt Patricia.
Jos vertelt dat ze Silla heet en dat ze prachtige ogen en lange blonde haren heeft.
"Silla? Wat is dat voor een naam?" vraagt Ma.
"Haar eigenlijke naam is Priscilla maar dat vond ze afschuwelijk" antwoordt Jos.

Er volgt een stilte.

"Het is er één uit de duizend!" glundert Jos.
"Watte? Uit d'n 1000? Is da 'n hoerenkot of wat?" vraagt Pa.

Alhoewel Pa er echt van uit gaat dat Jos een losbandige dame heeft opgescharreld, denkt deze dat dit een grapje is en onderstreept zijn verliefdheid nogmaals door te verduidelijken: "Neenee, ik bedoel dat het een héél speciaal vrouwke is! Echt iets voor mij!"

"En heeft ze ook wat hangen?" vraagt Pa, terwijl hij met zijn handen op borsthoogte een veelzeggende, half cirkelvormige beweging maakt. Ma kan hier niet mee lachen en verkoopt hem een oorvijg.
"Tetten tetten tetten, da's alles wa u aan 'n vrouw interesseert he! Seksmaniak! Voddevent!" roept ze.
"Jomma gij hebt niks ha..." Pa's weerwoord wordt al ongedaan gemaakt voordat het goed en wel uitgesproken is, Ma geeft hem opnieuw een klets in het gezicht.

Jos gaat verder: "Ze komt vanavond langs... maar ze moet van ver komen, dus euh..."
Met een vragend gezicht kijkt hij naar Ma, en vervolledigt dan: "Mag ze blijven maffen?"
"Maar ja!" roept Ma enthousiast, in het achterhoofd wel rekening houdend met wat er zoal kan gebeuren wanneer een verliefd paartje in hetzelfde bed ligt, maar dit direct relativeert, omdat het stilletjesaan wel eens tijd wordt dat iemand van 29 eens... Maar ja, weet zij veel, de plaatselijke 'miekes' hebben toch al een redelijk percentage van Jos' loon in hun kassa zien belanden. Maar we wijken af....

Plots staat Anthony op. "Och shit, da's just, ik moest vanavond weg! 't Is dropping met de mannen van 't werk!"

Als jaarlijkse bezigheid hebben ze op Anthony's werk een avond-dropping georganiseerd, de deelnemers worden in een kleine vrachtwagen naar een onbekende plek gebracht en per twee, zonder geld of gsm, afgezet. Ze moeten dan zo snel mogelijk terug aan het vertrekpunt zien te geraken, en de winnaar krijgt... euhm... een prijs!
Anthony doet z'n jas aan en vertrekt met z'n opgefokte wallaroo.

"Seg Jos," informeert Pa, "die Chinchilla, doet die eigenlijk ook iets van werk of zo of hoe of wa?"
Jos antwoordt: "Euhm, ze heet eigenlijk Silla pa, en ze is camionchauffeur".
Pa lacht en denkt dat dit 'n grap is en kijkt Jos nog even aan, maar het lijkt dan toch geen grap te zijn.
Een tweetal uren gaat voorbij. Jos wordt stilaan zenuwachtig en controleert ontelbare keren of de flesjes bier in de koelkast allemaal goed liggen enzo, Silla kan namelijk elk moment arriveren.
En dan klinkt eindelijk het gedonder van een wegreus door de straat. Jos is niet meer te houden en vliegt op uit de zetel en stormt naar buiten.
Ma denkt even dat ze twee mannenstemmen hoort, maar dat kan natuurlijk ook op TV zijn, of in haar gedachten of zo. 'n Minuutje later komt het tweetal binnen.

"Aah hier is ons Silla" zegt Ma blij.
"Hi" zegt Silla.
Ma weet nu meteen waarvan die tweede mannenstem van daarnet komt. Silla heeft niet bepaald een altstem. Silla ploft zich neer in de zetel, en Jos gaat er netjes naast zitten. Er wordt een verkennend gesprek begonnen, maar aangezien Silla rechtstreeks van Tsjechië komt is ze fel vermoeid en dit bemoeilijkt uiteraard het converseren.

Jos zegt dat hij Silla even haar slaapplaats gaat tonen, en neemt ze mee naar zijn zolderkamertje, en wijst haar ook even de badkamer aan, voor het geval dat ze zich misschien even wil opfrissen. Terwijl ze haar reistas leegkapt op het bed, gaat Jos terug naar beneden.

"En, wat denkt ge ervan?" vraagt hij blij aan zijn ouders.
"Euhmmm...." zegt Ma.
"Het zal wel 'n goei meiske zijn..." zegt Pa aarzelend.

Hoe zou het ondertussen met Anthony zijn?
Anthony en Erich zijn in tussentijd gedropt aan de rand van een bos. Ze hebben absoluut geen idee waar ze zijn, maar in de verte hebben ze een lichtgloed gezien, daar zal wel 'n soort stadscentrum zijn.
Erich heeft voordat hij vertrok de barkast van zijn vader eens nagekeken en er enkele flessen sterke drank uit meegesmokkeld, die reeds volledig soldaat gemaakt zijn, wat de toestand van hemzelf en van Anthony danig beïnvloed heeft.
Hoe lang ze onderweg zijn weten ze niet, maar ze zijn het wandelen méér dan beu.
Dat ze bij de eersten gaan zijn is zeer onwaarschijnlijk, en dat kan hen ook niks meer schelen. Ze willen alleen nog zo snel mogelijk naar huis!

Plots ziet Erich een lijnbus aan de kant van de weg staan.

"Anthony! Kijk! De bus Geel-Diest!" Anthony en Erich kunnen hun geluk niet op, er staat zowaar een bus 'klaar' die hen naar Diest kan brengen, en van daaruit kunnen ze dan wel naar Tienen liften! Wat 'n geluk! En wat nog meer is: net op dat moment staat de chauffeur op en rent uit de bus, met de ene hand doet hij zijn riem los en met de andere heeft hij een wc-rol vast. Hij verdwijnt achter 'n struik en laat de deur openstaan...
Dit is hun kans! Stilletjes sluipen ze dichterbij. Als ze nu nog ongemerkt kunnen binnenglippen, zitten ze gebeiteld! Misschien zit de overwinning er dan toch nog in! Nog 5 meter zijn ze verwijderd van de bus. Nu nog het goeie moment afwachten. Ze hoeven er niet lang op te wachten, er komt immers een lawaaierige auto langs, die de aandacht van de chauffeur afleidt en alle gestommel van onze twee stommelingen overstemt.

Anthony en Erich springen snel in de bus en nemen plaats ergens achteraan, tussen twee zetels in.
Comfortabel zit dat niet, zo geknield op de ongezellige vinylvloer, maar dat geeft niks!

Plots horen ze een sissend geluid. De chauffeur is terug binnengekomen en zet zich op de bestuurderszetel. De deuren gaan dicht! Dan start de chauffeur de motor, tikt enkele knopjes in en vertrekt langzaamaan.
Erich steekt zijn duim op naar Anthony, die blij knipoogt en een brede smile opzet.

Maar waar rijdt die bus naartoe? Dit is toch niet de richting van Diest?
In de verte doemt een verlicht parkeerterrein op, waar nog meer bussen staan. De bus rijdt er recht op af.
En waar Anthony en Erich voor vrezen, gebeurt ook, de bus rijdt de parking op en parkeert naast een andere, lege bus. In de reflecterende vensters van de andere bus zien ze de display van hun eigen bus weerkaatsen, en hoewel het dan in spiegelbeeld staat zien ze het duidelijk:



Qua woorden lijkt dit inderdaad enorm veel op Geel-Diest, zoals Erich had gezien, maar qua bestemming zitten onze twee onnozelaars er weer eens flink naast!
En zo is alweer een weekend totaal naar de gallemiezen geholpen.

Volgende keer beter jongens!