Eluterius

Als Anthony het kantoor binnenkomt, waar enkele dagen geleden zijn baas nog op de grond lag, in z'n eigen bloed, krijgt hij de rillingen op het lijf. Eén van de gekostumeerde mannen stelt hem echter gerust.
"Zet u efkes neer" zegt hij, terwijl hij een videocassette uit een grote bruine enveloppe pakt.
"Kijk eens naar deze beelden, jongen..." vervolgt de man, en hij stopt de cassette in een kleine video/tv-combinatie.
Anthony's adem stokt bijna in zijn keel als hij de beelden ziet: vanuit vogelperspectief ziet hij Gerard aan zijn bureau zitten, hij is papieren aan 't invullen, maar kijkt constant op zijn horloge, veegt het zweet van z'n voorhoofd af, drinkt zijn koffie leeg, kijkt weer op de klok... Het is net geen 8 uur. Aan de schemering te zien is het avond.
Plots vliegt de deur open, Gerard schrikt, en steekt direct zijn armen ophoog. Daar, in de deuropening verschijnt een figuur, die een pistool in aanslag houdt. Wanneer deze persoon dichterbij komt, ziet Anthony wie het is. Inderdaad: Yorje Visulas, oftewel Johannes Kerkuyl, de nep-spanjaard.
Gerard knielt neer en maakt smekende gebaren. Tevergeefs. Enkele malen schieten de vlammen uit het pistool, terwijl Gerard simultaan breakdance-achtige bewegingen maakt, alhoewel dit niet direct het moment is om te gaan freaken. De pijngrijnzen op zijn gezicht doen in ieder geval vermoeden dat er iets onprettigs plaatsvindt: enkele metalen projectielen uit het pistool zijn op diverse plaatsen in zijn lichaam terecht gekomen.
Gerard draait zich nog om, maar een laatste schot in de nek doet het licht helemaal uit. Met de armen uiteen valt hij voorover, en komt terecht in zijn eigen plas bloed. Yorje stapt naar het bureau toe, opent enkele laden, en al het waardevolle wordt meegenomen. Even snel als hij is gekomen, verdwijnt hij weer.

"Shit," zegt Anthony stil.
"Wacht, der komt nog iets," zegt één van de politiemannen.
Luttele momenten later gaat de deur inderdaad opnieuw open, iemand gekleed in een grijze joggingbroek komt binnen, maar blijft staan aan de deur. Er is duidelijk te zien hoe er zich een vochtige plek vormt in de joggingbroek, ter hoogte van het kruis, terwijl er aan elke voet 'n zak neerploft. Het bovenlichaam komt niet in beeld.
"Datte! Wie is die persoon?" vraagt één van de mannen in kostuum. "Weet gij da misschien?"
"N Nn nee," stamelt Anthony.
"Waarmee hield die Gerard zich bezig, dat ze hem voor twee zakken zand al koud maken?" vraagt de man opnieuw.
"Dat weet ik niet..." antwoordt Anthony.

De rechercheur merkt dat hij een beetje stamelt, en kijkt hem eens indringend aan. "Zijt ge daar zeker van Anthony?" vraagt het andere nette pak aan hem.
"Ja, zeker euhmm, meneer...." stottert Anthony.
"Ah, dan is 't goed... Ge kunt beschikken!" antwoordt de rechercheur.
"Beschikken over wat?" vraagt Anthony.
"Ge moogt vertrekken, 't is afgelopen" vertaalt de rechercheur, moeite hebbend om zijn lach in te houden.

Anthony staat op en gaat naar de deur, en wordt dan door Patrick teruggeroepen.
"Anthony ge zijt toch niet vergeten da vandaag het jaarlijks onderzoek is he?"
"Neehhh..." zweet Anthony, terwijl het hem weer begint te dagen dat de bedrijfsdokter net vandaag zijn jaarlijks bezoekje brengt aan de Praktico.
Hij was het dus wel degelijk vergeten. In een flits probeert hij zich te herinneren wanneer hij het laatst een douche genomen heeft. Shit! De aanwijzingen van zijn gebrekkige hygiëne en de daarbij horende penetrante lucht zal ook nu niet ontbreken. En dat net nu de dokter komt. Wat nu gezongen??
Anthony voelt de zenuwen door zijn keel gieren, en zoals atijd geeft dit een onprettig effect op zijn blaas. Hij moet dus wééral plassen. En dringend!

Anthony rent de -voor zijn gevoel veel te lange- gang af, naar de toiletten maar hij is net te laat. Met de klink van de toiletdeur in zijn hand geklemd kijkt hij naar onder en ziet hoe zijn broek zeiknat wordt. Letterlijk.
"Grotverdoeme, nu dat ook nog!" denkt hij.
Even weet hij niet welk probleem eerst op te lossen, maar besluit zich dan toch maar eerst een beetje op te frissen met behulp van zijn zakdoek. Dat lukt wel aardig, maar er is nog steeds het probleem met de bepiste broek...
Hij gaat op een prullenbakje staan voor de luchtdroger in een wanhopige poging het kruis van zijn broek te drogen, maar dat wil ook niet echt lukken.
Dan valt zijn oog op de gedemonteerde wasbak. In de hoek staat een nieuwe wasbak en er ligt een waterpomptang bij. "Dat is mijn redding!"
Met de oude wasbak voor zijn kruis loopt hij weer het toilet af, als hij plotseling Patrick tegen het lijf loopt.
"Wat loopt gij met die lavabo te zeulen?" vraagt hij hem. "Awel, die stond in de weg!" En in gedachten klopt Anthony zichzelf op zijn schouder vanwege het spontaan verzinnen van zo'n goede smoes!
"Das goe, das goe. Maar ge kunt beter uw overall aantrekken Anthony, anders zijn uw kleren naar de fillimistijnstijnen binnen no time!" adviseert Patrick, en hij vervolgt zijn weg.
"Das nog een goed idee ook!" denkt Anthony, en hij spoed zich naar de kleedruimte om een overall aan te trekken, dan hoeft hij tenminste niet meer met een wasbak rond te zeulen."

Hij gaat verder met zijn werk, als hij plotseling iemand de hal ziet binnen lopen. "Hela! Wat moet dat hier?!?" roept hij de persoon toe.
"Wat komt gij hier doen?" wil Anthony weten. Waarop Jos antwoordt dat hij komt om te solliciteren.
"Wel, dan moet ge naar kantoor toe." zegt Anthony, en hij wijst Jos waar het kantoor is.
Als Jos daar komt, zit Patrick achter het bureau, de papieren te ordenen.
Jos klopt op de deur, en wordt door Patrick binnen gelaten.
"Goedenmiddag, ik kom kijken voor een job." zegt Jos simpel, en Patrick kijkt bedenkelijk vanwege het verpauperde uiterlijk van Jos.
"Ik ben een harde werker, en Anthony is mijn broerke. Hij kan mij de nodige dingen uitleggen enzo. Da komt wel goed" zegt Jos met een knipoog erbij.
"Euhm... ga eens efkes naar onze secretaresse, ze zal u wel een sollicitatieformulier geven"
"Das goed!" zegt Jos, en hij verlaat het kantoortje.

Ondertussen gaat Anthony naar de vertrekken waar de jaarlijkse onderzoeken steevast plaatsvinden, en gaat op één van de stoelen zitten, zijn beurt afwachtend.

Binnen is de dokter bezig met Alfred, iemand van de administratie.
Alfred wiebelt wat ongemakkelijk op zijn stoel en zegt "dokter, hoe komt het dat ik soms last heb van een slechte adem?"
De dokter mompelt "je moest eens weten hoeveel last de anderen ervan hebben" terwijl hij een raam open zet.

Opeens komt Gunther, 'n collega, de ruimte binnengelopen: "Zit hier de dokter?!?"
"Jah, da denk ik toch." zegt Anthony, en nog voor dat hij het doorheeft, stormt de Gunther het kantoor waar de dokter zit binnen.
Hij ziet daar een man in een witte jas en onderneemt meteen actie.
"Oooaah, moet je eens kíjken!" zegt hij, terwijl hij zijn broek laat zakken en een knalrooie reet toont.
"Dat BRÁNDT man! niet normàààl! Wa is da? Wat kan da zijn?!?"

De man in het witte jasje antwoordt: "Euhm, ik ben de dokter niet, ik kom de meetapparatuur installeren!"
Gunther's hoofd wordt zo rood als z'n reet.
De medewerker glimlacht en zegt knipogend, met een scheef hoofd: "maar ik wil er wel nog eens goed naar kijken als je wil..."
"Euh nee, hoeft niet" zegt Gunther. Hij verlaat het kantoortje weer, en gaat naast Anthony op het bankje zitten.
Dan gaat de deur open, en een persoon in een witte jas vraagt "Jongeheer Kneuters? Anthony?"
Anthony staat op en gaat het kamertje binnen.
De gebruikelijke testen vinden plaats, samengaand met de gebruikelijke opmerkingen zoals "Veel oorsmeer, veel cariës, bla bla bla"...

Dan denkt Anthony aan het probleem dat hem al zo lang parten speelt.
Zou hij het vragen? Nee... Of toch? Ja... Anthony wordt zenuwachtig, en de dokter bemerkt dit.
"Scheelt er iets?" vraagt hij.
Anthony kucht even, en vraagt dan: "Euhm, dokter, een penis, hoe lang kan die blijven groeien?"
"Tot je 17de, jongeman" antwoordt de dokter.
Anthony direct gedesillusioneerd, hij is immers al 18.
"5 cm, is dat klein of gemiddeld, dokter?" vraagt hij dan, nu hij tóch over de drempel is.
"Dat is redelijk klein," zegt de dokter, terwijl hij de grootste moeite heeft om niet te lachen, "maar kleed je maar eens uit, en ga daar eens voor die muur staan.."
Anthony is verbaasd. Hij vraagt zich af waarom dit nodig is, maar doet het toch maar en de dokter pakt een wegwerpcamera uit zijn tas. "Bestaan die dingen nog?" vraagt Anthony zich af.
De dokter richt de camera op Anthony en zegt: "Stilstaan eventjes!"

"Doe je dit bij iedereen, dokter?"
*KLIK* "nee"

Daar staat Anthony dan, naakt... zich schamend omwille van zijn kleine penis, gefotografeerd door een vunzige dokter.
Verdwaasd kleedt hij zich terug aan... en Anthony zou Anthony niet zijn als hij niet het beste kon maken van een slechte situatie...
Stilletjes stapt hij op de dokter zijn bureau af, en op een onbewaakt moment grist hij de camera van de tafel af en stopt hem onder zijn trui.

De dokter, die papieren aan't invullen is, zegt zonder op te kijken dat Anthony mag gaan.
Anthony stapt het kamertje uit, loopt een stukje door de gang, en wat ziet hij daar???
"Hier maak ik een foto van" denkt hij. "Dit gaat me geld opleveren..."