Eluterius

Er was eens een jongere die Roodkapje heette. Ze woonde met haar moeder aan de rand van een groot bos. Op een dag vroeg haar moeder haar om een mandje met vers fruit en bronwater naar het huis van haar grootmoeder te brengen - beslist niet omdat het vrouwenwerk zou zijn, maar omdat het een gulle daad was die goed paste in het kader van sociale vernieuwing. Bovendien was grootmoeder NIET ziek, maar in blakende gezondheid en bij haar volle verstand, en was ze zeer goed in staat om als rijpere volwassenen voor zichzelf te zorgen. Aldus ging Roodkapje met haar mandje op weg door het bos. Veel mensen geloofden dat het woud onheilspellend en gevaarlijk was, reden waarom ze er nooit kwamen. Roodkapje echter was voldoende vertrouwd met haar eigen ontluikende sexualiteit om zich door zo’n doorzichtige freudiaanse verbeelding niet te laten intimideren. Op weg naar grootmoeders huis werd Roodkapje aangesproken door een wolf, die haar vroeg wat er in het mandje zat. Zij antwoorde: ”Een paar gezonde hapjes voor mijn grootmoeder, die zeer goed in staat is om als rijpere volwassenen voor zichzelf te zorgen.”De wolf zei: ”Weet je, liefje, het is voor een klein meisje niet veilig om alleen door deze bossen te lopen.” Roodkapje zei: “Dat vind ik een seksistische en uiterst beledigende opmerking, maar ik zal het laten passeren vanwege je traditionele status van maatschappelijk verworpene. Het zal wel komen door de druk die zo’n positie met zich mee brengt dat je je een geheel eigen op zich zelf valide, wereldbeeld hebt gevormd. Neem me niet kwalijk, nu moet ik verder” Roodkapje liep verder over het bospad. Maar omdat zijn buitenmaatschappelijke status de wolf bevrijd had van iedere slaafse onderworpenheid aan het lineaire westerse denken, wist hij een kortere weg naar grootmoeders huis. Hij stormde het huisje binnen en at grootmoeder op, wat een zonder meer begrijpelijke daad was voor een vleeseter als hij. Niet gehinderd door rigide, traditionalistische opvattingen over wat mannelijk of vrouwelijk zou zijn, trok hij vervolgens moeders nachthemd aan en sprong hij in bed. Roodkapje kwam het huisje binnen en zei: “Grootmoeder, ik heb wat vet- en zoutarme hapjes meegebracht ter ere van uw rol als wijze en koesterende matriarch.” Vanuit het bed zei de wolf met zachte stem: “Kom dichterbij kind, zodat ik je kan zien.” Roodkapje zei: “Ach, ik was vergeten dat u dezelfde optische uitdaging geniet als een vleermuis.Grootmoeder, wat heeft u grote ogen!” “Die hebben veel gezien en veel vergeven, liefje.” “ Grootmoeder wat heeft u een grote neus - zuiver relatief gezien natuurlijk, en hij ziet er op zichzelf best wel aardig uit!” “Die heeft veel geroken en veel vergeven, liefje.” “Grootmoeder, wat heeft u een grote tanden!” De wolf zei: “Ik ben tevreden met wie ik ben en wat ik ben,” en sprong uit zijn bed. Hij greep Roodkapje in zijn klauwen, met de bedoeling haar te verslinden. Roodkapje schreeuwde, niet om dat ze zo geschrokken was van de kennelijke neiging van de wolf om zich in de kleren van het andere geslacht te hullen, maar omdat hij trachtte haar persoonlijke vrijheid aan te tasten. Haar kreten werden gehoord door een toevallig passerende houthakker (of bosbrandstoftechnicus, zoals hij zich bij voorkeur liet noemen) Deze stormde het huisje binnen, zag de worsteling en probeerde tussenbeide te komen. Maar toen hij zijn bijl hief, stopte zowel Roodkapje als de wolf. “Mag ik vragen wat uw intenties zijn?” vroeg Roodkapje. De houthakker knipperde met zijn ogen en probeerde te antwoorden, maar hij vond geen woorden. “Hier binnenvallen als een Neandertaler, in het volste vertrouwen dat uw apen het denkwerk wel voor u zal doen?” riep Roodkapje uit. “Sexist! Dieronvriendelijk mens! Hoe durft u er vanuit te gaan dat vrouwen en wolven hun eigen problemen niet op kunnen lossen zonder tussenkomst van een man!” Bij het horen van Roodkapjes hartstochtelijke tirade, sprong grootmoeder uit de bek van de wolf. Ze greep de bijl van de houthakker en sloeg diens hoofd eraf. Hierna voelden Roodkapje, grootmoeder en de wolf dat ze een zeker gemeenschappelijk doel hadden. Ze besloten een alternatief huishouden te beginnen, gebaseerd op wederzijds respect en samenwerking, en ze leefden nog lang en harmonieus in het bos.


Roodkapje loopt huppelend door het bos en ziet de boze wolf achter een Grote boom op zijn hurken zitten. Zij zegt: “Oh boze wolf wat heeft u een Grote ogen.” Zegt de wolf: “Ga weg trut, zie je niet dat ik zit te schijten

Deze pagina verzamelt zeer oude doorstuurmails en domme lijstjes die ons in de prehistorie gemaild werden. We hadden ze destijds verzameld als "funmails" en je kon ze vanaf de site naar anderen doorsturen.
En waarom bewaren we ouwe nest? Daarom. Omdat we daar goesting in hebben.